Ο Ντοστογιέφσκι παντρεύτηκε την Άννα Σνίτκινα, την 20χρονη στενογράφο του, λίγο αργότερα από την ολοκλήρωση της συγγραφής του “Παίκτη”. Σε διάστημα λίγων μηνών η Άννα τον βοήθησε να ολοκληρώσει την τελευταία του παραγγελία και να διατηρήσει τα δικαιώματα όλων των έργων του, τα οποία διεκδικούσε ένας άπληστος εκδότης. Ήταν ένα επίτευγμα απολύτως οφειλόμενο στην αγάπη. “Η καρδιά μου ξεχείλιζε από τρυφερότητα για τον Ντοστογιέφσκι, που επιβίωσε από την κόλαση της εξορίας. Ονειρευόμουν να βοηθήσω τον άνθρωπο, τις νουβέλες του οποίου θαύμαζα τόσο πολύ”, έγραψε η Άννα στις αναμνήσεις της. Στο πρόσωπό της, ο απογοητευμένος 45χρονος συγγραφέας βρήκε την γυναίκα που θα αφοσιωνόταν αποκλειστικά σ’ αυτόν και στο έργο του.
Όπως ο ήρωας του μυθιστορήματός του, ο Ντοστογιέφσκι υπήρξε παθιασμένος χαρτοπαίκτης. Μετά το γάμο, η οικογένεια έπρεπε να εγκαταλείψει τη Ρωσία, επειδή οι δανειστές του τον κυνηγούσαν για τα χρέη του. Παρόλα αυτά συνέχισε τον τζόγο στην Ευρώπη, μέχρι του σημείου να ποντάρει τα κοσμήματα και τα ρούχα της συζύγου του. Η Άννα αντιμετώπιζε το πάθος του ως πάθηση κι όχι ως βίτσιο. Κάποια στιγμή του εμπιστεύθηκε τις τελευταίες τους οικογενειακές οικονομίες, έχοντας ήδη μια κόρη. Η αφοπλιστική ειλικρίνεια αυτής της πράξης έκανε τον Ντοστογιέφσκι να κατανοήσει ότι η Άννα ήταν “ δυνατότερη και στερεότερη απ’ ότι νόμιζε”. Έχασε τα χρήματα, έδωσε όμως δυο όρκους στην γυναίκα του: Να μην ξαναπαίξει και να την κάνει ευτυχισμένη. Κράτησε και τους δυό.
Τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι γράφτηκαν με την βοήθεια της Άννας ως γραμματέως και συντρόφου, ενώ το τελευταίο έργο του “Αδελφοί Καραμάζωφ” ο Ντοστογιέφσκι το αφιέρωσε σε αυτήν. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του συγγραφέα, η οικογένεια ξεπέρασε τελικά τις βιοτικές δυσκολίες, κατά κύριο λόγο χάρη στην Άννα, η οποία διαχειρίστηκε τις οικονομικές τους υποθέσεις.
Η Άννα Ντοστογιέφσκαγια ήταν επίσης από τους πρώτους Ρώσους φιλοτελιστές. Ξεκίνησε να συλλέγει γραμματόσημα στην αρχή του γάμου της και συνέχισε για 49 χρόνια, όμως δεν είναι γνωστό τι απέγινε η συλλογή της. Ο θάνατος του Ντοστογιέφσκι δεν σήμανε και το τέλος της αγάπης της, αφού αφιερώθηκε στην δημοσίευση των έργων του και την επιμέλεια μουσείου για τον συγγραφέα. Δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ, απαντώντας με ειρωνεία: “Ποιόν άλλο θα μπορούσα να παντρευτώ μετά τον Ντοστογιέφσκι; Ίσως τον Τολστόι;”
